Synacky - Second Heartbeat cz. 1 (zamowienie)

Patronus: Avenged Sevenfold - Unholy Confessions

 

Dobra, krotki wstep.

Notke dodaje na lekcji, wiec nie bede sie pierdzielic ze wstepem.

Zamowienie na razie takie, bo mnie wen nie wspieral.  Krotkie, ale chuj, druga czesc bedzie dluzsza.

Z tego miejsca chcialabym zyczyc wszystkiego najlepszego kochanemu Zacky'emu Vengenace z okazji 34. urodzin :D

 

~*~

Kiedy skończyliśmy nagrywać „Walking the Fallen” był ciepły, sierpniowy wieczór.  Chłopaki postanowili opić tę okazję, w końcu mieliśmy nowego basistę i już drugi raz na całym albumie na gitarze grał Synyster.

No właśnie, Synyster Gates.  Dokładniej Brian Elwin Haner Junior, urodzony siódmego lipca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego pierwszego roku w Huntington Beach, Kalifornia.  To i tak tylko mały skrawek informacji, które o nim wiem.

A wiem praktycznie wszystko.  Ulubiony kolor, film, zespół, piosenka, gitarzysta.

Chore, nie?

Oczywiście ja nie byłem w humorze na imprezę, więc pożegnałem się z chłopakami i skierowałem do domu.  Odszedłem zaledwie kilka kroków, kiedy usłyszałem za sobą wołanie Johnny’ego, naszego nowego basisty:

- Zack, czekaj! – stanąłem i spróbowałem przybrać zmęczony wyraz twarzy.

- O co chodzi, stary?

- Co się dzieje?  Jesteś jakiś niemrawy, no i chłopaki mówią, że nigdy nie uciekałeś przed imprezą.

- Po prostu jestem cholernie zmęczony.  Ostatnio nie czuję się za dobrze, a nie chciałem martwić reszty, bo jeszcze byśmy nie nagrali tej płyty.  Wrócę spacerkiem do domu, odetchnę świeżym powietrzem i padnę na łóżko.

- Nie wydaje mi się, że chodzi o przegrzanie obwodów.  Coś ci na sercu leży, to widać.

Cholerny dzieciak!  Trafił w sedno, oczywiście.  Nagle nabrałem ochoty, żeby mu się wyżalić, w końcu był z nami od niedawna, mógł mieć zupełnie nowy pogląd na moją specyficzną sprawę.

- W sumie masz rację – westchnąłem.  – Ale to dosyć delikatne, nie chcę o tym gadać przy chłopakach, zwłaszcza przy… - urwałem.  Nie miałem ochoty tłumaczyć się w razie, gdyby usłyszeli coś nieodpowiedniego.  Johnny chyba zrozumiał i kiwnął głową.  Zawołał coś w stronę pozostałych i pociągnął mnie za sobą.

Chwilę szliśmy w milczeniu, aż dotarliśmy do jednej z cichych knajpek daleko od wszelkich zorganizowanych grup ludzkich.  Zajęliśmy miejsce przy stoliku w głębi i po chwili zaczęliśmy rozmawiać, popijając powoli chłodną kawę.

- Dobra, więc o co dokładnie chodzi?

- Wiesz…  Cztery lata temu do kapeli dołączył Brian.  Od razu mi się spodobał.  Znasz go przecież trochę, wielkie poczucie humoru, lekka dekadencja i jego zdolności do gry na gitarze.  Zajebisty człowiek. Tylko…

- …tylko dla ciebie zbyt zajebisty – dokończył za mnie chłopak.  W duchu podziękowałem mu za to.  – I co w tym złego?

- Jakbyś nie wiedział – prychnąłem.  – Przecież do podejdę do niego i nie wypalę prostu z mostu:  „Hej Brian, zakochałem się w tobie.  Właściwie już w dziewięćdziesiątym dziewiątym, ale chuj z tym”.  Błagam cię, Seward.

- Nie chodzi mi przecież o to, debilu.  Nie musisz od razu walić mu po ryju takimi tekstami.  Spróbuj to tak na spokojnie zrobić.  Zastanów się, co chcesz mu powiedzieć, jak dużo chcesz mu powiedzieć i kiedy.  Zaplanuj to.

- Nie wszystko da się zaplanować – zwiesiłem smutno głowę.

- Oj weź przestań.  Myśl przewidująco.  Pomyśl, „co mogłoby się stać, gdyby…”  Rozważ wszelkie możliwe opcje.

- Ale w życiu wszystko może się zdarzyć – zaprotestowałem.

- Tak, ale jeśli będziesz przygotowany na każdą ewentualność, to później nie będziesz tak przeżywał, jeśli coś pójdzie nie tak.

- Mówisz to z takim spokojem i takim eksperckim tonem, że mam mętlik w głowie.

- Dasz radę, stary.  Nie znam cię zbyt długo, ale wydaje mi się, że jesteś zdecydowanym facetem, który wie, czego chce.

Nie próbowałem wyprowadzać go z błędu.

~*~

Ależ oczywiście, że zastosowałem się do rad Johnny’ego.

Tak bardzo, że nawet słowem się nie odezwałem.  Może i wyglądam na twardziela, ale w głębi duszy wcale nie jestem taki twardy.  Brian nadal pozostał moim przyjacielem.

Minęły dwa lata, wydaliśmy „City of Evil” i co?  I nic, bo przecież Zachary James Baker, dwudziestoczteroletni mężczyzna zachowywał się jak jebana nastolatka.  Nic, tylko wpatrywał się w Gatesa jak w obrazek, a nie wykonał żadnego kroku.

Synyster nadal był tylko i wyłącznie moim przyjacielem.

O co Christ zrobił mi karczemną awanturę miesiąc później, dzień przed urodzinami Syna.

- Do cholery, Zack!  Już nie pamiętasz jak rozmawialiśmy dwa lata temu?  Wtedy miałeś mu wszystko powiedzieć, a tego nie zrobiłeś.  Jutro masz idealną okazję.

- Chyba cię pojebało, Seward.  Chciałbyś dostać od najlepszego kumpla taki prezent na urodziny?  No chyba raczej nie.

- Przestań pieprzyć – kiedy Johnny używa w rozmowie tego sfomułowania wiadomo od razu, że zaczyna się wściekać.  – Nawet jeśli da ci kosza, to co z tego?  Przynajmniej będziesz wiedział na czym stoisz.

- Kocham te twoje mądrości – powiedziałem z przekąsem.

- Odczep się.  Jesteś już od dawna dorosły, więc powinieneś podejmować decyzje jak dorosły, a nie czaić się jak dzieciak.

- Daj sobie spokój z tym, dobra? – wyjęczałem, lekko podirytowany.  – Mam tego dosyć.

- Jesteś idiotą – stwierdził rzeczowo blondyn.

- Dzięki za uznanie – mruknąłem, coraz bardziej wkurzony.

- Nie rzucaj się.  Próbuję ci tylko pomóc.

- Zajebista pomoc, nie ma co.  Dobra, spadaj, pogadamy jutro.  Może.

~*~

Następnego dnia zorganizowaliśmy małe przyjęcie, w końcu roboty było co niemiara.  Zebraliśmy się wszyscy w chacie Syna z odrobiną alkoholu, tak dla towarzystwa.

To był jeden z tych dni w moim życiu, których wolałbym uniknąć.  Ale przecież nie zrobię tego kumplowi i nie opuszczę jego urodzin.  Tak myślałem, ale okazało się, że to nie było dobre.

W okolicach północy po procentach nie było śladu, ale żaden z nas nie był specjalnie pijany.  Oczywiście Johnny próbował mnie porządnie uchlać, żebym chociaż po pijaku wyznał wszystko Brianowi, ale nie ze mną te numery, akurat jeśli o to chodzi to ja głupi nie jestem.

- Chłopaki, boicie się teraz czegoś? – nagle ni z tego ni z owego wypalił Jimmy.

- Ja się boję, że mnie zabiją jak Dimebaga albo Lennona – odezwał się Gates.

- Ja nie chcę stracić głosu – po chwili powiedział Matt.  – Jestem cholernie przerażony na myśl, że musiałbym zerwać z muzyką.

- Ja się boję, że nigdy nie znajdę sobie kobiety i nie założę rodziny – włączył się Johnny.  – A ty, Zacky? – spojrzał na mnie znacząco.  Miałem ochotę go udusić.

- Ja?  W zasadzie nie wiem – oznajmiłem wymijająco.  Nie chciałem się przyznawać, nawet półsłówkami i metaforami do tego, co mnie trapi.  – Boję się, że zbyt wcześnie umrę, nie pozostawiwszy nic znaczącego po sobie – odetchnąłem z ulgą, jednak Seward popatrzył na mnie groźnie.  – Jak z tobą, Sullivan? – zmieniłem szybko temat.

- Boję się, że zrobię sobie kiedyś krzywdę.  Coś jest ze mną nie tak.

- Pamiętaj, że zawsze masz nas, stary – powiedziałem z uśmiechem, który Jimmy odwzajemnił.  – Nie jestem samobójcą, żeby zostawiać przyjaciela w potrzebie.

~*~

Kurwa, jakbym wtedy doznał jasnowidzenia.  Dokładnie trzy i pół roku później otrzymaliśmy wiadomość od pani Sullivan, że jej syn, a nasz przyjaciel popełnił samobójstwo.  Zabił się, do cholery.  Wtedy kompletnie zapomniałem o moim uczuciu do Briana, chyba najbardziej z wszystkich przeżywałem śmierć Jimmy’ego.  Szlag, nawet się wtedy podzieliliśmy:  Christ pocieszał Matta, a Synyster mnie.  Gdyby to były inne okoliczności, pewnie bym nie wytrzymał nerwowo, ale wtedy to nie miało dla mnie najmniejszego znaczenia.  Najzwyczajniej w świecie chciałem zapaść się pod ziemię.

~*~

Licze, ze sie podobalo :D Tak jak panienka chciala, bedzie happy end :D

Pewnie reszte wrzuce w poniedzialek albo wtorek.

A co do speciala swiatecznego... Na razie nie wiem.

Milego weekendu :D