Zian - Damned If I Do Ya, Damned If I Don't cz. 3

Patronus: All Time Low - Lost In Stereo

Zatem macie, trzecią część obiecaną :D Zasadniczo trochę więcej jej miało być, ale czwarta byłaby za krótka, no i muszę jednak zmienić jeden fragment, bo jest chujowy :P

Enjoy :D

~*~

- Stary, pojebało cię?! – wrzasnął Alex, unikając ciosu Riana.

- Myślałeś, że jak nas zostawicie samych to się prześpimy, co?! – wykrzyczał szatyn, znów zamachując się i tym razem  trafiając w cel.  Gaskarth wylądował na podłodze.

- Nic nie myślałem!

- No właśnie widać.  Następny, który sobie uroił, że do siebie pasujemy.

- Chyba cię pogrzało.  Ja nic takiego nie powiedziałem.

- Nie wyprzesz się.  Zack, potwierdź, że on to zrobił specjalnie.

- Potwierdzam – odezwał się Merrick.  – Ty wiesz co się wczoraj wydarzyło i zabrałeś stąd Barakata celowo.

- A co się wydarzyło? – zapytał z ciekawością Jack.

- Nic! – wykrzyknęli chórem pozostali trzej chłopcy.  Brunet tylko popatrzył na nich spode łba i usiadł na jednym z łóżek.

- Przyznajcie się – zaczął Alex. – Dokończyliście to.

- Nic nie dokańczaliśmy, skończony kretynie – mruknął Rian z kamienną twarzą.  Splótł jednak palce dłoni, co wyraźnie oznaczało, że kłamie.  Gaskarth uśmiechnął się znacząco.

- Dobra – powiedział, wstając z podłogi.  – Rozumiem.  Nie chcecie o tym mówić, to nie mówcie.  Prawda sama wyjdzie na jaw.

Dawson chciał coś powiedzieć, ale Zack położył mu rękę na ramieniu.

- Spokojnie.  Niech sobie uważa co chce, ważne, żeby Stewart i ta jego banda o niczym nie wiedzieli.  Na razie i tak możemy być spokojni, bo teraz nauczyciele są na językach.  Najważniejsze to się nie wychylać.

- Może masz rację – westchnął szatyn.  – A ty, Barakat – zwrócił się do bruneta – nie wiesz kompletnie o niczym i nikt cię nie będzie uświadamiał co się stało, jasne?

Ten tylko kiwnął głową, zupełnie nie rozumiejąc o co w tym wszystkim chodzi.

~*~

Cztery dni później żaden z chłopaków nie wspominał co zaszło wtorkowego popołudnia.  Wszyscy uznali to za niebyłe.

Jednak miny im znacząco zrzedły, kiedy usłyszeli, że nauczyciele dali się namówić na pożegnalną imprezę w sobotę wieczorem.

- Chłopaki, ja nie idę – mruknął Rian, kładąc się na łóżku i zakładając słuchawki.

- Stary, ciebie tam nie może nie być! – zaprotestował Alex.  – Jesteś naczelnym ochlapusem tej szkoły, poza tym, to twoje ostatnie dni na wycieczce i w ogóle w szkole.  Gdybyś się nie pojawił, to byłby zajebisty nietakt.

- Zamknij się, Gaskarth – burknął szatyn, machając ręką, jakby opędzał się od wyjątkowo natrętnej muchy.

- Pójdziemy we czterech, koniec, kropka – zawyrokował Zack.  – Najwyżej upijesz się tak, że trzeba cię będzie zanieść do pokoju.

- On ma niesamowicie mocną głowę – odezwał się Jack.  – Może wypić od chuja alkoholu i trzymać się na nogach.  A że później nic nie pamięta, to co innego.

- Powiedziałem: we czterech – oznajmił twardo Merrick i jednym ruchem ściągnął Riana z łóżka.

- Jak wrócimy z tej cholernej wycieczki to obiecuję ci, że końca roku nie dożyjesz – syknął powoli podnosząc z podłogi.

~*~

Oczywiście na balandze nie mogło obejść się bez incydentu.

- A ty co, Dawson – odezwał się Stewart, pojawiwszy się nagle przed siedzącym przy jednym ze stolików szatynem.  – Nie obściskujesz się ze swoim ukochanym?

- Zamknij mordę, Lawyer, bo ci przypierdolę – burknął chłopak, nie odrywając wzroku od na wpół opróżnionej butelki wódki.

- Jeśli go zgubiłeś z chęcią pomogę ci go znaleźć.

- Dobrze ci radzę, spierdalaj, bo twoja czaszka zaraz zostanie rozsmarowana na podłodze.

- Grozisz mi, pedale? – blondyn zaśmiał się szyderczo i zaraz tego pożałował, bo wściekły Rian rzucił się na niego, przygniatając do ziemi i okładając pięściami.  Szybka interwencja nauczycieli sprawiła, że nie doszło do masakry.

- Dawson, odbiło ci?! – wrzasnął na niego pan Smith.  – Za dużo alkoholu ci w głowie szumi, że burdy uskuteczniasz?!

- Wypiłem tylko ćwiartkę i to wolno! – bronił się chłopak.

- Ale to i tak cię nie usprawiedliwia!

- Nie pozwolę, żeby ten palant mnie obrażał!

- A co ci takiego powiedział?

- Nieważne.  Usunę się stąd i będzie spokój – powiedział Rian i, mimo protestów kilku osób, uciekł do pokoju.

Po chwili wściekłego miotania się po pomieszczeniu usłyszał dźwięk otwieranych drzwi, w których ujrzał Zacka.

- Spokojnie, stary.  Wrócimy z wycieczki i dasz mu w mordę – odezwał się chłopak, kładąc szatynowi rękę na ramieniu.

- Mam go już serdecznie dosyć! – wysyczał Dawson, siadając na swoim łóźku.

- Nie przejmuj się nim, to kretyn.  Kretyni mają ograniczone myślenie.

- Tylko że to nie tobie cały czas truje nad głową jakim to pedałem jesteś.  Nerwy mam w strzępach.

- Racja.  Ale staraj się nie przeżywać wszystkiego tak emocjonalnie.  Bo wtedy wyrośnie ci grzywka na pół twarzy, pasek w szachownicę i różowo-czarne rękawiczki bez palców.

Rian mimowolni się uśmiechnął.

- Swoją drogą bycie kryptogejem w takiej klasie daje ten dreszczyk emocji.  Poza tym idę o zakład, że Jack i tak o wszystkim wie i tylko udaje debila.  Gaskarth nie potrafi trzymać języka za zębami.

- Jesteście przecież przyjaciółmi, to byłoby chamstwo, gdyby on jeden z paczki o niczym nie wiedział.

- Może i tak.  Zamknąłeś drzwi?

- Jasne.  Umiem korzystać z okazji – Zack uśmiechnął się i pocałował Riana.  Ten, wiedząc co się święci, oddał zachłannie pocałunek.  Nie zdążył się nim dobrze nacieszyć, bo brunet pozbawił go koszulki i pchnął na łóżko, delikatnie wodząc językiem po jego klatce piersiowej.

W tym momencie chłopcy usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi i zdziwiony okrzyk Stewarta.

~*~

To by było na tyle.  Następna część pojawi się nie wiem kiedy, bo na następną sobotę (nie opublikuję tego w czwartek) czeka już zamówienie.  Pewnie czwarta będzie dopiero po świętach, bo mam zajebisty pomysł na świąteczno-sywestrowego specjala.

To do następnego :D